Jakahuli

Nu de stage zo op zijn eind begint te komen en we ons terug in Kathmandu bevinden, neem ik weer even de tijd mijn gebeurtenissen op te sommen.

CEPP, de organisatie waar me ook ons eerste avontuur zijn mee gestart, hebben we nu voortgezet voor een langere tijd.

Het was in één woord gewoonweg MAGISCH!

Iedere ochtend werd ik om half 7 gewekt door Samuel om thee te drinken. Mijn vrienden Samel en Abisek kwamen dan ook langs met hun tandenborstel, want na de thee gingen we met ons vieren naar de plaatselijke kraan om ons te wassen en onze tanden te poetsen. Vervolgens kwamen we terug om dal-bat te eten. Ik dacht dat ik dit beu ging worden, maar ik had telkens weer zulke honger dat het weer smaakte. Dan speelden we voetbal of kaarten we tot we naar school gingen. Soms zaten we ook op het terras om extra schoolwerk samen af te werken.

Om tien uur ging ik naar school om les te geven, te schilderen en in de tuin te werken.

Het was een drukke, maar fijne bezigheid. Na school gingen we vlug iets eten. Meestal was het geplette rijst. Daarna gingen we voetballen met de kinderen, maar ook met de volwassenen.

Rond half 5 begon de match. Ze zijn verzot van de westerse wereld, daarom droegen ook veel mannen een voetbalshirt, voetbalschoenen en zelfs scheenlappen. Ze speelden tot het donker werd. Het dorp was gelegen aan de Marin-rivier. Ik ben dan ook bijna dagelijks mee gaan gaan vissen met Samel, Abisek en Samuel. Niet met een hengel, maar met een visnet. Het vraagt heel wat geduld om deze techniek goed onder de knie te krijgen. Maar het is me toch gelukt om twaalf visjes te vangen terwijl het Samel, die twaalf jaar is, 136 visjes ving in dezelfde tijd.

Om acht uur kwamen we dan terug thuis. We gaven de visjes af aan de moeder,

Pournimaya. Ze riep ons dan als het eten klaar was.

Ik sloot de dag dan telkens weer af met een kort kaartspelletje met de jongens en de kerels van de buurt. Ik kroop dan onder de wol en luisterde elke nacht naar het gehuil van de wolven en het gekrab van de muizen en ratten over de muren.

Enkele kameraden nodigden me uit om gezamenlijk naar de kerk te gaan. De mensen begroeten elkaar met Dzaimasi! Dat betekent hallo, maar wordt gebruikt door de katholieke bevolking. Ik verstond er natuurlijk niets van, want het werd gesproken in Rai, de plaatselijke taal. Tijdens de preek sloot iedereen zijn ogen en brulde hun dankgebeden uit naar God. Zoals je kan zien, is het een protestantse kerk. Er waren geen afbeeldingen te zien van God of Jezus. De mis werd afgesloten met een quiz. Echt zeer leuk om de gemeenschap zo bijeen

Dit is Samel, hij kreeg van zijn nonkel wat draad en was ontzettend blij. Ik begreep het eerst niet, maar de volgende dag was hij klaar met zijn visnet. Helemaal zelf gemaakt en hij heeft me dan ook geleerd om zelf te vissen.

Met deze twee jongens ging ik samen kleren wassen. Ze zijn maar 9 jaar, maar hebben mijn werk overgenomen aangezien ze zagen dat ik aan het sukkelen was. Vervolgens liet ik mijn kleren drogen op een creatieve manier. Dan heb ik met hen nog wat liggen spelen in de rivier. Mijn kleren waren nog steeds niet droog dus hebben we iets leuks gedaan om de omgeving wat op te

frissen. land-art. De kinderen vonden het fantastisch. Ik heb het wel zonder taal

moeten uitleggen aangezien ze geen Engels kunnen. Maar tot mijn verrassing de volgende dag, zag ik dat er andere kinderen ons werk kopieerden. En niet alleen dat, zelfs vernieuwen met extra materialen.

Dit zijn de wandelwegen om van school naar huis te gaan en naar het voetbalveld te trekken. Smalletjes en in het donker redelijk grappig, aangezien ik mijn voeten niet op het pad kon houden. De kinderen liepen er over en lachten me gewoonweg uit. Hilarische momenten beleefd met deze toffe bende. Ik vind het zo jammer om terug in Kathmandu te zijn... Ik zou ontzettend graag een maand langer zijn gebleven.

Deze jongen was heel geïnteresseerd in de taal Engels, net als ik in het Nepalees. Hij leerde me weer nieuwe woorden aan. Pani betekent water

Als afsluiter wil ik jullie gewoon even laten zien hoe ik genoot van het leven en de wandelroutes hier. Ik kwam hier tot rust en heb deze plek met pijn in het hart moeten verlaten.